Ua vielha au son miralh avís que demandava :
Ahroncida la pèth,
Mei nat peu suu cervèth,
Lo nas au menton que s’espiava,
« B’ès tu lo mensongèr miralh !
D’auts còps, tu que’m disès qu’èri beròja,
E n’avèvi pas sonque bròja
O crosta hrobida dab alh.
Uei, de bons tròç jo que’m neureishi.
Qu’èi pan deu blanc : mei ne m’arreconeishi.
— Qu’a temps d’aquò,
Ce’u respon lo miralh, e lavetz qu’èras joena.
Los ans qu’an trabalhat, e n’es pas la padena
Ne lo pan blanc, ne lo fricò
Qui’t haràn mei bèra a l’aviéner.
Jo que soi lo medish : tu qu’as cambiat,
E, se’t desplasi, soi pas jo, qu’es la vertat.
Jo qu’èi hisa
Tota vertat n’es pas a díser.