Volar haut per la pensada,
Aquò d’auts còps,
Mes uei com los ausèths que gahan la volada :
Montanha e mar qu’ac passan aus galòps.
Vertat que lo prumèr volaire Icare
Lo praube, s’èra espaternat
E lo de uei tròp sovent devara
Com l’aut... esbrigalhat.
Menhat per un adret volaire,
Un bèth avion que n’anava en bronir.
De haut abans, los èrs que hasè retrenir
E lhevar tots los uelhs de cap au son volaire.
Tots que hasèn a’u qui seré lo mei espiaire.
L’avion
En créser d’estar lo lion
A votz esmarroganta,
Deus blus desèrts
Qui shens trebuc s’esloncan dens los èrs,
Deu son volar tot hòrt que’s vanta ;
« Lo monde de d’auts còps
Coneishèvan pas sonque esclòps.
Qu’espiavan, mes en balas,
Passar palomas a pos d’alas,
Aucas e gruas, e lo mendre auseròt
Volant de campòt en campòt,
De castanhèra en castanhèra,
Que’us i hasèva a tots a pos d’ala leugèra.
Lo quite arrecochic
Qui vola tant chic
Qu’anava t’on volè shens tocar pès a terra.
Dab jo, tot aquò qu’a cambiat.
Jo, com l’agla aviat,
Per dessús crum, tuc o montanha
Au mèste deus ausèths que hei marganha.
Per tant qui voli haut que’n vau per dessús eth. »
L’agla passava:
« Avisa au virolet,
Ce’u ditz. Tu, qu’ès hèit de fabrica.
Entà volar com nos Diu ne t’a pas hèit brica.
Segur, lo qui t’a hèit qu’èra un adret :
Aus uelhs n’avè pas hred.
Mes a l’ala t’a botat òli
Entà la plegar com hèi jo
E virolar com jo viròli
Shens tirar hum pudent de dangerosa aujor.
Jo que vau, que viri, que torni
E jamés enlòc ne m’esborni.
Que’m gahi l’aviada e que’m pausi d’on voi.
Tu, hèit a la garlòpa,
Que’t cau placas exprès tiradas au cordèth,
E lèu, se quauquarren se’t copa,
A tèrra que’t dèishas la pèth. »
Tant qui l’agla parlava,
A l’avion lo huec gahava,
E, devarant en taravèth,
Sus pièla de calhaus l’utís s’esbrigalhava.
Com disè lo crabèr qui cridava la lèit :
Cadun deu damorà’s com lo bon Diu l’a hèit.