Dus joens paisans èran vesins :
Vesins vòu pas díser cosins.
L’un, valent e suenhós e lhevat abans l’auba
Que bojava per temps lo camp o l’eishartic.
A botar hems pertot ne’s muishava pas praube.
Que caucenhava plan e balhava lo pic
Au pè de maishanta èrba, agram, cardon o mauva.
De terrenh desanat n’avè pas nat crostic.
Los bueus, gras e lusents, portavan la testèra
Com se ne hasèn pas seguir bròs o catau.
A l’estable, porin, vaca leitèra e brau.
Au chai, vin a darròcs e hen a la henhèra,
Ariçons a la castanhèra,
E la destrau balhava escalha, brinca, estèra
A la daunòta de l’ostau.
L’aut, entà trabalhar, que s’escotava,
E qu’avèva un peu a la man.
Que l’ac calè tot entà minjar pan,
E blat au camp e vin au chai qu’avèn ua trava.
Los bueus, manca de hen,
Ivèrn com estiu tostemps au pastenc
D’èrba, quan s’escasè, qu’avèn lo vente plen
Sovent, camp e bestiar qu’aluravan la hami
Tanben com lo petit aujami.
A l’un chic de hems, aus auts chic d’estrami,
Com auré donc podut anar
E pro de trabalh debanar ?
Tanben, la gelosia
Pr’amor de l’abonde vesin
Que l’arroganhava lo còr.
« Jo ne compreni pas aquò,
Ce ditz a l’aut. A tu ? mes tot que’t va com vòu.
On as tu trobat la gahada
Ent’ aver com aquò blat, vin, hen, arredalh ?
Pensi qu’as hèit marcat dab quauque bona hada ?
— Qu’èi hèit marcat, ditz l’aut, dab la hada Trabalh. »