Un gran predicator qu’èra en cadèira
E que provava, clar com veire,
Que çò qu’avè hèit lo bon Diu
Qu’èra plan hèit : lo só, la lua e las estelas,
La neit qui desplega las velas,
L’aiga clara a l’arriu
On l’òmi se la pren dab paishèra e baniu
Entà har móler
Milhòc e blat
Devath
La mola ;
Bèstías qui balhan lan, garias qui balhan ueus,
Chivaus entà tirar, mulets, ases e bueus,
Casses dab los aglands, pomèrs qui balhan pomas,
E quan seré los griths qui cantan per las comas.
Dab lo punh dret que trucava suu bòi
E tots qu’avèn trobat que parlava beròi.
Tots, a mens un qui l’atendè dehòra :
Qu’èra un boçut. « Mon pair, ce’u ditz, qu’atz dit en d’òra
Tot çò qu’a hèit, Diu qu’ac avè hèit plan.
Vertat, com tots los auts que mingi pan
E l’arrelòtge, a jo com aus auts, que’m ditz l’òra.
Mes espiatz-me com soi boçut
E beròi hèit ne’m soi jamés cresut.
— D’aver mentit n’èi pás a crànher
E qu’avetz tòrt de plànher,
Ditz lo predicator. Vos que’m provatz
Qu’a la vertat n’èi pas balhat cohats.
Vos e lèds ne ve podetz tànher,
Pr’amor tots diseràn que, per fèit de boçuts,
Qu’ètz un deus mei plan escasuts. »
A tot, a çò qui crei,
Véser que cau la causa, tau com ei.