« La plana bearnesa ei aubrida a Montaut,
sus duas lègas alargada,
derà d'Ortès s'ei eslongada.
D'aqueth país, Verge mair ! E n'ei pas tà vantà'u,
Cercatz-me d'auts pedaç de tèrra
e parièra tèrra planèra !
Per devath costalats qui 1'estangan 1'autan,
quan hè siular 1'arbe e la hièstra,
porin vesiat qui's descabestra.
Per dessús, la montina e's quilhè, blanc autar,
o se volètz màger barana
e esplandinta sobeirana.
Se lo temps vira bèth. Quan lo pic-escorcèr
dens la saliga vòla e canta
l'autar blavós que's desamanta,
Lo broquet deus brumalhs a caudèrs que's vèrsè,
deus camps crobits chopint la pelha,
mes lo planèr s'escarrabelha
dab 1'arrai e 1'esguit, e lo màntol deu blat
en torciròlas que s'escapa
coma las alas d'ua capa.
Aus estrems, que no's botja lo milhòc, en·hlat,
e camatut que puja en bèla ;
que 1'essomèn dab 1'escabèla.
Un parçan, Diu me dau ! on 1'ivèrn amistós
e vòu que 1'aulha non patesca,
e que tot dia que sortesca
E lo doble leitège entau gai deus pastors.
Coma ua vath que son las pradas,
per plèishs o per cledas barradas.
Davant Pau, lo planèr que s'ei drin estretit,
tà que la vila au Gave balhe
1'arrisolet e s'i miralhe.
E lo Gave, arredut, — que s'ei tant devertit, —
a mieja tròta que s'estanga
abans de préner mes de ganga.
Qu'a lèu hèit, que lo triga en chivau pè-hremant,
de codejar los plaps de vinha
que lo solelh madura e pinha.
De Lagòr, de Monenh lo terrèr n'ei pas man,
Vinatèras que son las còstas,
Cèu, cèu géncer que las endòstas.
La planada largant-se e va juntar la mar,
hanga plorosa que griseja
e sens barrèra e's perlongueja.
E lo Gave e 1'Ador, qui s'an dada la man
— de hus en hus s'espesseish 1'assa, —
passejant aiga tranquillassa,
que hèn la via lissa a 1'esquiau deu naviu.
E puish qu'ei la mar, la mar grana,
la gorga verda e sobirana,
La prada, gojats, on lo qui cad n'ei mes viu ;
còp sec los monstres que'u se pèishen
e sens nhaspà'u que 1'engoleishen. »