Qu’i avè un còp un lop qu’avè gahat ua aulha. E se l’avè benlèu tota chapada, li’n demorava pas mès qu’ua giga, quan se va avisar d’ua lustror qui clareja hens la nueit, lunh, lunh, au hons de la lana : qu’èra la lua que vadè ; puntejava au radís deu bròc.
— Tè ! ce ditz la bèstia, n’i a que hèn huc, lahòra ! Se n’aprofitavas ? Qu’as tant entenut a díser que la carn de chòca qu’èra mei minjativa cueita que cruda : adara que vas saber s’es vrai.
E que se sèita aquí suu cuu, tot quilhat, se bota a har arrajar la soa giga, plan parada de cap en aqueth chac de huc. De temps en temps, balhava un nhac.
— He ! ce disè, tròbi pas guaire diferéncia. Hèm còier !
E s’i tornava méter. La virava d’un estrem, la virava de l’aut. E totjamei que gostava. Hit atau ua bèra pausa.
— Bò ! Bò ! ce ditz per la fin, me’n harti ! E ! Serí enqüèra ací doman matin ! Tot açò son pegaus.. Sui com pair, tant l’estimi cruda com cueita.
E s’avalèt son tròç de vianda, e se n’anot, per sus la lana, cercar d’autas plegas. E qu’a totjamei contunat de minjar la vianda cruda.
Crosic, crosac,
Mon conte acabat.