I avè un còp, ua hemna que n’avè qu’un dròlle, que s’aperava Joanòt. Aqueth dròlle èra bèstia coma un panèr.
Un jorn, sa mair i dissèc :
— Pichon, vai-te’n entau molinèr me quèrrer quatre cops de harina.
— Mair, sai pas se me’n brembarèi.
— Te cau díser per tot lo camin : quatre cops n’i auge !
Quan estèc un pauc luenh, lo Joanòt trobèc de monde que samenavan blat, e totjorn cridava :
— Quatre cops n’i auge ! Quatre cops n’i auge !
— Que non, innocentàs, te cau pas díser aquò !
— E que me cau díser ?
— Te cau díser : a carretadas n’i auge !
Pus luenh, lo Joanòt trobèc de monde que portavan sus una carreta una hemna mòrta, e totas aqueras gents ploravan, e eth totjorn cridava :
— A carretadas n’i auge ! A carretadas n’i auge !
— Que non, patarin, te cau pas díser aquò !
— E que me cau díser ?
— Te cau díser : lo bon Diu la ne sòrte !
Pus luenh, lo Joanòt trobèc un òme que negava una canha, e eth totjorn cridava :
— Lo bon Diu la ne sòrte ! Lo bon Diu la ne sòrte !
— Que non, quirnòcha, te cau pas díser aquò !
— E que me cau díser ?
— Te cau díser : lo bon Diu la negue !
— Pus luenh, lo Joanòt trobèc una noça, e davant i avè una polida nòvia tota abilhada de blanc, e eth totjorn cridava :
— Lo bon Diu la negue ! Lo bon Diu la negue !
— Vòs te calar, pesolhós ! li dissèc lo nòvi.
— E que me cau díser ?
— Te cau díser : atau totas siasquen !
Aquí que, pus luenh, lo Joanòt passèc davant ua bòrda que se brutlava e eth totjorn cridava :
— Atau totas siasquen ! Atau totas siasquen !
— Que dises aquí, sacripandàs !
— E que me cau díser !
— Te cau díser : lo bon Diu l’escandisque !
Aquí que, pus luenh, trobèc una hemna que volè cauhar lo horn, e jamés lo podè alucar, e eth totjorn cridava :
— Lo bon Diu l’escandisque ! Lo bon Diu l’escandisque !
— Òc-ben, galapian ! Espèra que vas mòler ! dissèc la hemna en l’acorsant a grans còps de horca.
Lo paure Joanòt sabè pas mes que díser, e se’n tornèt tot ablatugat de trucs. E aquí tot çò que portèc a l’ostal.