Un còp i avè dus boçuts : un demorava a Cussac e l’aute a Medrac. Se coneishèn fòrt plan. Valà qu’un jorn de setembre, en cercant ceps, se trobèren dens lo bòsc dau Baden.
— Tè, aquò es tu ?
— E òc, adiu. E coma aquò va ?
— A pauc près, e tu ?
— Tanben, aquò pòt anar… Mes hilh deu diable ! Sès pas mei boçut !
— E non.
— E coma aquò ?
— Te vau contar mon afar, tè ! Poiràs har atau, se vòs. Probable que te haràn coma a jo : te tiraràn la bòça. Un divendres desseir, te n’airàs au prat Lauret, sabes ? Pròche dau castèth de Baishavela. Te tendràs près de l’entrada. Sau truc de mejanuit i veiràs arribar sèt òmes : aquò es los pus grans sorcièrs dau Medòc. Sustot, faudrà pas qu’auges paur. Los deisharàs passar, te haràn pas mau : ne haràn pas cas a tu. Alavetz los seguiràs. Quan arribaràn au mitan dau prat, se donaràn tots la man apuei haràn la dança ronda en cantant : Tres còps sèt son vint-e-un ! Tres còps sèt son vint-e-un ! E totjorn atau. Comptaràs tres torns de ronda. Alavetz, tu sautaràs au mitan e diràs : apuei un son vint-e-dus ! E eths s’arrestaràn e veiràs…
Nòste boçut manquèt pas lo sabat dau divendres d’après, e podetz creire que hit juste çò que l’aute li avè ensenhat. Mes…
— A ! Mair de Diu, çò dishut un daus sorcièrs, encara un boçut ! E ! Mes n’an pas fenit de nos venir anujar !… E que li fau har ?
— Ò tè ! Li fau donar la bòça de l’aute.
Marcha : çò que hiren.
Rapelatz-vos lo praube òme se li hadèn dòu sons pas apuei sa nuitada, per s’auger ganhat duas bòças au lòc d’una !