LO MAINATGE PRIMENT

1. Un òmi n’avè pas sonque dus hilhs. Lo mèi joen que dishó au son pair :

« Qu’es temps que sii lo menh mèste e qu’agi sòus. Que cau que pusqui me n’anar e que vedi país. Partatjatz lo vòst ben, e balhatz-me çò que divi avéder.

– Quiò, lo menh hilh, ce dishó lo pair ; com vulhis. Qu’ès un maishant e que seràs punit. »

Puish aubrint ua tireta, que partatjà lo son ben e que’n hadó duas parts esgaus.

2. Chic de jorns arron, lo maishant hilh que se n’anà deu vilatge en hadent deu gloriós, e shens díser adiu end arrés. Que traucà hòrt de lanas, de bòscs, d’arribèiras, e que vienó dehens ua gran vila, on se guastà tots los sòus. Au cap de quauques mes, que’s caló véner la pelha end ua vielha hemna e se logar pr’estar vailet : que l’enviàn aus camps entà guardar los asos e los bueus.

3. Alavetz, qu’estó hòrt malurós. N’avó pas mèi nat lheit per dromir la nueit, ni mèi nat huec entà se cauhar quan hadè hred. Qu’avè a bèths còps tan gran hami que s’auré bien minjat aqueras huelhas de caulet e aqueras hruitas poiridas dont mínjan los pòrcs ; mès arrés ne’u balhava p’arrei.

4. Un desser, lo vente vueit, que’s dishà càder sus un truvèrs, espiant capvath la frinèsta los auchèths dont volèvan liugèirament. Puish que vedó paréisher, dehens lo cèu, la lua e las estelas, e que’s dishó en plorant : Alahòra, la maison deu menh pair qu’es pleia de vailets dont an pan e vin, ueus e hromatge, tant com ne’n vòlen. En detant, jo, que’m mòri de hami ací.

5. « E ben, que’m vau lhevar, que me n’anirèi trobar lo pair e que’u dirèi : Que hadoi un pecat, quan ves voloi dishar. Qu’avoi gran tòrt, e que cau que’m puníssitz, qu’ac sèi bien. Ne m’apèritz pas mèi lo vòst hilh, tractatz-me com lo darrèr deus vòst vailets. Qu’estoi copable, mès que’m perivi luenh de vos. »