6.
Lo pair qu’èra dehens lo son casau, qu’acabava d’arrosar las
soas eslors ; que vesitava los pomèrs e los arrasims. Quan vedó
vir per suu camin lo son hilh tot aprigat de shudor e de prova,
arrossegant la cama, desgais s’ac podó créder. Que’s demandà
se calè que’u punissi o que’u perdonèssi. A la hèita fin, dab
los plors hens los uelhs, que l’aloncà los braç, e se gitant au
son còth que’u balhà un gran potic.
7.
Puish que hadó assèder lo son hilh ; qu’aperà las soas
gents e los vesins :
« Que’u
vui aimar com davant, lo praube còisho, ce’us dishó tanlèu
qu’estón amassats. Qu’es estat pro punit : que digun adara
ne l’arrecasti p’arrenh. Vinetz lo véder ; portatz-lo viste
ua beròia vesta, hicatz-lo un anèth au dit e solièrs naus aus pès.
Que poiratz tanbenh gahar hasans, guits, e miar un vetèth bon a
tuar ; que vam búver, minjar amassa e har ua grana hèsta. »
8.
Los vailets qu’aubedín lo son mèste e que hicàn ua bèra tavalha
sus la taula. Au medish moment, lo hilh ainat que se’n tornava de
la caça dab los sons cans :
« E
çò qu’es aquera gaujòla ? s’escridà en jurant. Que crei
que càntatz ací ; n’es pas tròp lèu que torni. Ètz pèc,
lo mei pair ? »
9.
« Non, lo menh hilh, ne’n sui pas, ç’arresponó lo vielh.
Se hèci aquò, qu’es pr’amor que sui tot engalherit. Que càntam
e qu’èm urós, pr’amor que n’am lo de qué. Qu’ac vulhis o
non, que carrà que cantis tu tabenh e que t’arregaudeishis dab
nosatis, pr’amor lo ton hrair dont èra mòrt qu’es arrevitat.
Qu’es com se vinè de vàder ; ager qu’èra perdut, uei que
l’am tornat trobar. »
Revirada
en gascon « negue » normat, d’après las variantas deu
Sud deu país de Bòrn e deu Nòrd deu Maransin amassadas dens
l’enquèsta Bourciez. Sintèsi hèita per Halip Lartiga, professor
certificat de lenga d’òc/istòria-geografia.