6. Lo pair qu’èra dehens lo son casau, qu’acabava d’arrosar las soas eslors ; que vesitava los pomèrs e los arrasims. Quan vedó vir per suu camin lo son hilh tot aprigat de shudor e de prova, arrossegant la cama, desgais s’ac podó créder. Que’s demandà se calè que’u punissi o que’u perdonèssi. A la hèita fin, dab los plors hens los uelhs, que l’aloncà los braç, e se gitant au son còth que’u balhà un gran potic.


7. Puish que hadó assèder lo son hilh ; qu’aperà las soas gents e los vesins :

« Que’u vui aimar com davant, lo praube còisho, ce’us dishó tanlèu qu’estón amassats. Qu’es estat pro punit : que digun adara ne l’arrecasti p’arrenh. Vinetz lo véder ; portatz-lo viste ua beròia vesta, hicatz-lo un anèth au dit e solièrs naus aus pès. Que poiratz tanbenh gahar hasans, guits, e miar un vetèth bon a tuar ; que vam búver, minjar amassa e har ua grana hèsta. »


8. Los vailets qu’aubedín lo son mèste e que hicàn ua bèra tavalha sus la taula. Au medish moment, lo hilh ainat que se’n tornava de la caça dab los sons cans :

« E çò qu’es aquera gaujòla ? s’escridà en jurant. Que crei que càntatz ací ; n’es pas tròp lèu que torni. Ètz pèc, lo mei pair ? »


9. «  Non, lo menh hilh, ne’n sui pas, ç’arresponó lo vielh. Se hèci aquò, qu’es pr’amor que sui tot engalherit. Que càntam e qu’èm urós, pr’amor que n’am lo de qué. Qu’ac vulhis o non, que carrà que cantis tu tabenh e que t’arregaudeishis dab nosatis, pr’amor lo ton hrair dont èra mòrt qu’es arrevitat. Qu’es com se vinè de vàder ; ager qu’èra perdut, uei que l’am tornat trobar. »


Revirada en gascon « negue » normat, d’après las variantas deu Sud deu país de Bòrn e deu Nòrd deu Maransin amassadas dens l’enquèsta Bourciez. Sintèsi hèita per Halip Lartiga, professor certificat de lenga d’òc/istòria-geografia.