Ua hemna veusa, arrica e drin broisha, qu’avè un gojat qui s’aperava Prat e qui’n sabèva mes qu’eth Pater. Era veusa qu’avè tanben ua goja. Prat e era goja que s’aimavan ; era mair non n’èra pas contenta, e cada còp que se n’anava que lo demandava quauquarren d’impossible.

Eth prumèr còp que’u botè un sac de plumas per dehòra, qu’esté esparricat peth vent. En tot partir, era veusa que digó ara goja qu’avè a morir de sas mans si era pluma n’èra massada en sac quan tornèsse.

Era gojata que n’anè tà Prat. E Prat que’u digó :

— Qu’ei çò que t’a hèit ?

— Que m’a esparricat un sac de plumas per dehòra e que m’a dit que si n’èra pas en sac quan tornèsse, qu’avèi a morir de sas mans.

— No’t chagrines, digó Prat. Pera vertut d’aquesta lateta, qu’era pluma sia en sac.

Era mair en véger era pluma en sac que hèva :

— Qu’as vist a Prat. 

E era gojata :

— Si Prat m’a vista a jo, jo n’èi pas vist a Prat. 

Eth gojat non èra jamès a casa, era gojata que i èra tostemps.

Era mair que se’n tornè anar, que l’esparriquè un sac de milh e que’u digó que se non tornava tot eth milh en sac, qu’avè a morir deras suas mans. Era gojata que se n’anè de cap a Prat.

— Qu’ei çò que t’a hèit uei ?

— Se m’a desbocat un sac de milh, e que m’a dit que si ’th milh non èra pas en sac quan tornèsse, qu’avèi a perir de sas mans.

— No’t chagrines. Pera vertut dera lateta qu’eth milh sia deguens eth sac.

Quan tornè era mair, que’u digó :

— Qu’as vist a Prat.

— Si Prat m’a vista a jo, jo n’èi pas vist a Prat.

Un aute còp que lo deversè ua barrica de vin per tèrra, e que lo digó que si eth vin non èra tornat ena barrica, qu’èra eth sué darrèr dia qu’avè acabat de víver. Era gojata que se n’anava tà Prat hèra trista.

— Que t’a hèit ?

— Que m’a deversat ua barrica de vin, e que m’a dit que si eth vin non èra ena barrica quan tornèsse, qu’avèi acabat de víver.

— No’t chagrines. Pera vertut dera mia lateta, qu’eth vin sia ena barrica.

Quan tornè era mair, que digó ara gojata :

— Qu’as vist a Prat. 

E era auta que disèva :

— Si Prat m’a vista a jo, jo n’èi pas vist a Prat.

Totun era mair que temptè eth gojat e que lo hasó maridar dab ua auta gojata pr’amor qu’èra hòrt arrica. Era goja que demorè ena maison. Eth maridatge hèit, eths nòvis que s’anèn cochar ; e era mair que forcè era goja de ténguer era candela tota era nueit davant eth lheit.

Entà miejanueit, eth nòvi que digó ara nòvia :

— Lhèva’t. Era goja qu’a pro tengut era candela, ara que l’as a ténguer tu.

E que digó ara goja :

— Bota’t en lheit dab jo.

Quan l’i agó qu’aperè a sa mair :

— Mair, ò mair !

— Que vòs ?

— Que n’èi a hèr dera de qui tengui entre eths braç ?

— Embarrassa-la de un bèth dròlle.

 Quan ac agó hèit :

— E dera auta ?

— Que mau huec l’arga ! 

Era candela que’u se gahè dessús e que’s brutlè tota viva.

Quan era mair s’ac vejó, que digó ara goja qui èra en lheit :

— Jamès non seràs desliurada que non agi dit tres còps : Jèsus.

Quan era goja vengó ath moment d’acochà’s non podèva jamès. Prat alavetz que’s sovengó de çò qu’avè dit sa mair.

Aquesta qu’èra devath en cornèr deth huec, e eths autes ena cramba lahaut.

— Mair, ò mair !

— E ! Jèsus Maria ! mainat, que vòs ?

— Arren, mair, arren.

Ath cap de quauques pausas que tornè hèr :

— Mair, ò mair !

— E ! Jèsus Maria ! mainat, que vòs ?

— Arren, mair, arren. 

E un darrèr còp :

— Mair, ò mair !

— E ! Jèsus Maria ! mainat, que vòs ?

— Arren, mair, arren.

Era mair qu’avè dit tres còps : Jèsus. Alavetz, era hemna qu’esté desliurada.