Eth senhor de Vièlanava qu’avè sabut qu’eth son caperan viè d’arrecéber cent escuts. Que’u mandà ath castèth, e aquiu, per miaças, a mau grat, lo he finar aquera soma.

— Juratz pera fe, ce’u disó, que non parlaratz jamès d’açò a òmi ni hemna deth monde ; si non, dab jo que v’ac veiratz.

— Que juri, responó eth caperan, de n’aver recors a daugun qu’a Diu.

— A Diu, tant qui’vs plairà, ditz eth senhor ; dab eth solet, plus tard, que’m virarèi eths ahars, e lavetz que m’i daratz, bissè, un còp de man.

Aquò dit, que s’espartín. Eth senhor se n’arridè com un judiu. Mès be l’i guardava bèra eth caperan !

Eth dimenge après, ara missa de haut dia, que se’vs bota a cantar :

« Monsenh de Vièlanava m’a panat cent escuts, e que m’a hèit jurar pera fe de Jèsus Crist de no’n jamès parlar a nat òmi ni hemna ; que me n’arrencuri dongas solament a JESUM CHRISTUM, DOMINUM NOSTRUM. »