Sus lo camin de Sent Boès, de cap a La Cauçada, lop e renard que’n van amassa :

— Ò ! De poder minjar ! Guit o hasan be serén bons a cracar !

Mès tots aqueths aganits de La Cauçada qu’an l’uelh dehèt lusent,

Per bonur un peishotèr que se’n tornava de la vila en cabriolet dab ua beròja carca de shardinas frescas tau quaresma.

— A ! Ha ! se hèn los dus amics arregaudits, lo bon Diu qu’ei juste. Mercés, bon Diu !

Lo renard, praube innocent, que’s va jàser suu miei deu caminau, com si èra mort còp sec. Lo marchand que’u ved, que devara e, tè, entà la pèth, que se’u carca tà hens lo cabriolet. Au cap d’ua pausa, lo renard que descluca drin la perpèra : qu’ei de cuu a l’òmi e lavetz, de quans en quans, ua peishòta, duas peishòtas, tres peishòtas, un hardèu de peishòtas que caden entà tèrra. D’estar perdudas ? Non, bissè. Lo lop que segueish e que se’n hè ua pèth deu vente : ua peishòta, duas peishòtas, tres peishòtas, un hardèu de peishòtas. N’arrecapta pas arren, ua peishòta tan pu tau renard.

Quan s’estanquèn au vialèr lo renard que demiè lo lop de cap a ua glèisa, que’u hè entrar per la sacrestia e que van de cap au campanèr. Aquiu que l’i hica la còrda de la campana au còth e que’u hè sonar : lèu, lèu, lèu ! Que se’n va per on èra entrat en cridant :

— Viahòra ! Viahòra !

Lo monde qu’arriban a la glèisa, que tròban lo lop penut a la còrda, que l’abladan de trucs dinc a que sii mort.