Qui a dit que lo renard, l’aute còp, que se n’èra tornat deu pè de la trilha shens tocar aus arrasims, en disent, tà consolà’s : « Que son tròp verds ! » A ! Non coneishen pas plan lo chivalièr ! Que cau que las èrbas que siin hèra bracas, si aqueth capdèth n’i tròba pas a pèisher !

Beròis e lusents qu’èran los arrasims a l’arrajòu deu só ; ros com duas gotas d’aur. Sonque de vede’us, que’n hasèn arribar las aigas a la boca. Pensatz, a cent pas, lo renard que se’n lecava los pòts ; mès lo vinhèr, mens·hidèut, qu’avè embroquishat la vit, que lo diable medish que s’i seré chacat.

Aqueth matin, l’escala sus l’esquia e los cisèus hens la biaça, que s’apotjà tà esclarir la trilha ; a miejas deu tribalh lo renard, qui’u guinhava de luenh, que’s hica a cridar au plen deu cap :

— Au huec, au huec ! A la maison de Capulet !

Lo vinhèr, mentavut Capulet, que’u gaha la trembleta, e shens cuenta deus arrasims, de l’escala e deus cisèus, que gaha la corruda de cap entà casa. Non s’i passava arren ! La familhòta e la fumèla n’èran pas deishudats, e non i avè enlòc nat en·hlamat de huec !

— Vinhèr, qu’ès colhonat, e jo que’m soi hartat !

Aquerò que’u cridava au praube Capulet, per dehens la broishaga, lo renard trufandèr ; e lo vinhèr, tot arraujós, que se’n tornava dab vergonha de cap la trilha despulhada, en jurant, plen de malícia, de castigar lo volur.

Quina hartèra, mèste renard ! La flor deus arrasims que n’èra passada ; la pèth deu vente que’u tenelhava com un tabard, las tripas que’u devisavan ; que’s caló en·hloishar la corpièra sus l’èrba deu prat. Aquiu, shens paur de nat dangèr, que’s fretava lo meric en devisant solet :

— Ò ! Be seré plaser, ce disè, de har tringuerejar duas dotzenas de ploms sus aqueste beròi vente !

Autanlèu dit, autanlèu hèit : lo vinhèr qu’argüeitava, e que te l’arronçà un còp de fusilh.

Urosament per lo renard, lo vinhèr que tirà de luenh, qu’apuntà en tremblant de malícia, e la carga que’s barrejà en vaganaut, shens lo traucar la pança !

— Ò ! Hilh deu diable ! ce crida lo renard, n’i a pas donc mejan de díser arren en badinant !

Après aquerò, que s’arcussà las culòtas e que’s sauvà aus quate pès. Que cor enqüèra !